این جمله را استادمان سر کلاس گفت.
borderline یک اختلال شخصیت است که افرادی که دارای این بیماری می باشند دارای ویژگی های اخلاقی خاصی هستند،که به طور ویژه میخواهیم در مورد نگاه صفر و یکی به افراد بحث کنیم.
مبحثی که به طور عامیانه میتوان اینگونه توضیح داد که یا یک نفر فردی کامل است و تمام و کمال قبولش داریم و دارای شخصیتی 100 درصد صحیح است.
یا این فرد کلن موجود بدی است و حتی نقطه ای ویژگی مثبت ندارد.
گویا در افراد دارای اختلال شخصیت مرزی این باور که یک فرد میتواند در کنار ویژگی های محبوبی که برای ما دارد ویژگی های ناپسند اجتماعی یا متناقض با ارزش های ما نیز داشته باشد، پذیرفته شده نیست.
مسئله ای که خودم هم درگیرش بودم.
ویژگی هایی از انسان های موفق و تلاشگر اطرافم میدیدم که دوست نداشتم واقعی باشد.
دوست داشتم اسطوره ی ساخته شده در ذهن من در تمام زمینه ها بهترین باشد، نتیجه ی این انتظار چیزی جز خراب شدن یک دفعه ای ساخته های ذهنی ام نبود!
بعله درست است، این فرد تمامن بد است!
به سر دیگر همین ویژگی رسیدیم.
ولی نامجو را دوست دارم،ممکن است با عقاید مذهبی اش موافق نباشم، اما صدایش را خیلی دوست دارم.
میتوان انسان ها را به مجموعه ای از رفتارهایشان شکست و خودمان را در معرض تکه های دوست داشتنی شخصیت فرد قرار دهیم و ببینیم میتوانیم نسبت به سایر تکه ها بی تفاوت باشیم؟
شاید تمرین اندکی کمکمان کند، اگر نکند میتوانیم به ویژگی بوردرلاین خود بازگردیم.
درباره این سایت